Ein deutsches Requiem in Berlijn

Er zijn zo van die werken - ik denk bijvoorbeeld aan de Matthäus-Passion - die je naar een andere wereld kunnen voeren. Brahms' Ein deutsches Requiem kan - als het goed uitgevoerd wordt - dit ook doen. De uitvoering die ik gisteren in het Berlijnse Konzerthaus hoorde, kwam heel dicht in de buurt van dat transcendente karakter.

Dat was in de eerste plaats te danken aan het Rundfunkchor Berlin en het Rundfunk-Sinfonieorchester Berlin, onder leiding van Marek Janowski. De massieve, piano ingezette, "Selig sind, die da Leid tragen" was meteen een kippenvelmoment... dat bijna de hele verdere avond duurde. De schitterende opbouw tot 'Aber des Herrn Wort bleibet in Ewigkeit' in het tweede deel was er nog zo een.

Daarna komt de eerste baritonaria "Herr, lehre mich doch". Na de quasi-perfectie van de twee eerste delen kwam dat als een anti-climax. En dat lag vooral aan Roman Trekel. Toen hij verleden jaar de Magelone-Lieder op de Schubertiade zong, had ik al zo mijn bedenkingen bij de staat van zijn stem. Ik wilde hem toen nog het voordeel van de twijfel geven, maar na gisterenavond heb ik de indruk dat er iets structureels mis aan het lopen is. Zijn stem heeft geen natuurlijke draagkracht meer en de resonante kern is ook zo goed als verdwenen, waardoor nuances leggen zo goed als onmogelijk geworden is. Zijn tweede aria "Denn wir haben hie keine bleibende Statt" was slechts marginaal beter. Ik hoop dat hij zich kan herpakken, want het zou zonde zijn als zijn stem nu al kapotgezongen zou zijn...

De sopraan Inger Dam-Jensen heeft slechts een aria te zingen. "Ihr habt nun Traurigkeit" was ook niet altijd even aangrijpend, maar hij was wel goed gezongen. Voor aangrijpende momenten moesten we weer wachten op het slotkoor "Selig sind die Toten", wat beantwoord werd door een veelzeggende stilte... tot na ongeveer 20 seconden het applaus losbarstte.

Publicatie: maandag 1 november 2004 om 09:52
Rubriek: Oratorium