Un ballo in maschera in Luik

De Waalse Opera opent haar seizoen met Verdi. Deze keer is het Un ballo in maschera en voor een keer is het niet de muziekdirecteur Paolo Arrivabeni die in de orkestbak staat, maar zowaar de oud-muziekdirecteur van de Vlaamse Opera, Massimo Zanetti.

Wie zich Zanetti herinnert van die periode in de Vlaamse Opera een tiental jaren geleden, weet dat Verdi en Zanetti perfect bij elkaar passen. Ook in deze opvoering zorgt hij voor een van de sterke elementen van deze voorstelling. Zo komt al de sfeer in de Ulrica-scène uit het orkest en niet van de enscenering. Je hoort de helse dampen gewoon opstijgen uit het orkest. Ook de galgenveldscène is ongemeen boeiend op orkestraal vlak. Hij voelt perfect aan wanneer hij het orkest kan laten gaan en wanneer hij de teugels strak moet houden.

Ook de zangersbezetting is van een meer dan behoorlijk niveau.

Eerst en vooral is er de Riccardo van Aquiles Machado, een nieuwe naam voor mij. Zijn zonnige tenor straalt heel mooi in "La rivedrà nell'estasi", in de Ulrica-scène is het schertsend karakter van "È scherzo od è follia" ook in zijn stem hoorbaar. Het enige probleem is dat hij een pure lyrische tenor is en Riccardo toch regelmatig naar spinto neigt. In het derde bedrijf, en dan vooral in "Ma se m'è forza perderti", zit hij echt tegen de limiet van zijn stem en gaat ook zijn intonatie eronder lijden. Maar desalniettemin is dit een veelbelovende en boeiende stem.

De sopraan Chiara Taigi heb ik nu voor de derde keer gehoord... en het toeval wil dat het voor de derde keer als Amelia is, de vorige keer was in Keulen. Ook in Luik is ze een goede Amelia met een doorleefde "Ecco l'orrido campo" en een aangrijpende "Morrò, ma prima in grazia".

George Petean brengt een homogene baritonstem mee voor Renato. Voor de paar dramatische momenten, zoals het begin van "Eri tu", mist hij nog wat vocaal gewicht. Maar de rest van de aria zingt hij prachtig met vooral een gevoelig moment als hij met "O dolcezze perdute" terugdenkt aan vroegere tijden. George Petean is trouwens ook de bariton die in een volgend seizoen van de Vlaamse Opera Le duc d'Albe gaat zingen, Donizetti moet hem perfect liggen.

Bij de (relatief) kleinere rollen is Anna Maria Chiuri een indrukwekkende Ulrica. De Oscar van Marina Zyatkova vond ik daarentegen zwak, vooral haar eerste aria "Volta la terrea" klonk moeizaam.

De enscenering is van de hand van Philippe Sireuil. Hij vertaalt de actie wel naar de jaren '60 van de vorige eeuw, maar voor de rest volgt hij eigenlijk redelijk nauwgezet het libretto. Verdi heeft zijn opera om censuurredenen moeten verplaatsen naar de VS en heeft van Riccardo een gouverneur moeten maken. Sireuil behoudt dit gegeven, alhoewel hij volgens zijn uitleg in het programmaboek van Riccardo een president maakt... zoals één die toevallig in de sixties vermoord werd. Ongetwijfeld niet toevallig, lijkt Amelia een beetje op Jackie Onassis. Ondanks de modernisering had ik op geen enkel moment het gevoel dat Sireuil het verhaal geweld moest aandoen.

Het is lang geleden dat ik nog eens met een tevreden gevoel de Luikse "Palais Opéra" verliet. Hopelijk blijft dit zo voor de rest van het seizoen.

Publicatie: woensdag 15 september 2010 om 16:53
Rubriek: Opera