Joyce DiDonato in de Munt

Sinds ik vorig jaar Joyce DiDonato voor de eerste keer live hoorde in een liedrecital in Salle Gaveau, keek ik met hoge verwachtingen uit naar haar concert in de Munt. Dat concert kreeg de titel Furore ! mee en bestond exclusief uit aria's van Handel. Van de twee keer dat ze het concert gaf, hoorde ik gisteren de tweede uitvoering. Ze is er in geslaagd om alle verwachtingen - en meer - in te lossen.

Haar begeleiders waren Les Talents Lyriques en Christophe Rousset. Ze zijn momenteel in de Munt voor de voorstellingen van Médée. Het is dan misschien ook niet geheel ontoevallig dat ze begonnen met drie aria's van Medea uit de opera Teseo. En meteen van in het begin is het letterlijk adembenemend wat DiDonato allemaal doet. Met schijnbaar geen enkele inspannig stromen de coloraturen natuurlijk uit haar keel. Elke noot wordt exact gezongen, elke lettergreep is hoorbaar. "Vuo' morir, ma vendicata" begint bijvoorbeeld traag met een lange diminuendo, maar dan breekt een knetterende waterval van kleine nootjes los, waar bij ze nooit over haar tong struikelt. Ook wat ze doet met trillers is fenomenaal. In zo wat elk register kan ze trillers zingen. In "Ira, sdegno, e furore" zingt ze zelfs een dalende lijn met op elke noot een triller. Je acht het bijna niet voor mogelijk.

Na het vuurwerk van het eerste deel volgde een rustiger tweede deel. Ariodante is een rol die ze ook al live gezongen heeft. "Scherza infida" is dan een van de aria's die niet mochten ontbreken. Daarbij gaat ze op interpretatief vlak ook heel ver. In het eerste deel is ze extreem in haar woede, in het da capo-deel begint verdriet te overheersen en lijkt ze te berusten in haar lot... maar ook dat is maar schijn, want af en toe flakkert er terug wat haat op. Wat ze qua interpretatie allemaal kan doen, werd perfect geïllustreerd in Dajanira's aria "Where shall I fly" uit Hercules. Ze schrikt er niet voor terug om opzettelijk lelijke klanken te produceren als het past bij de tekst, waarmee ze de grenzen van haar vrije interpretatieruimte duidelijk afbakent.

Het Muntpubliek was terecht wild enthousiast en kreeg nog twee echte bisnummers - Dejanira's aria "Cease, ruler of the day" en "L'angue offeso mai riposa" van Sesto uit Giulio Cesare - en een herhaling van "Sorge nell' alma mia". De beide concerten werden ook opgenomen om er nadien een CD van te maken die in het najaar uitgebracht zal worden. De voorbereidingen voor deze opnames kunnen trouwens gevolgd worden via DiDonato's blog YankeeDiva.

Publicatie: woensdag 23 april 2008 om 17:02
Rubriek: Concert