Il Pirata in Antwerpen

De concertante opera van de Vlaamse Opera is dit seizoen weer een belcanto-werk. Twee jaar geleden was dat Norma en dit jaar is het Il Pirata... ook van Bellini en met de zelfde twee zangers in de hoofdrol.

In de eerste plaats is dat Michèle Crider in de rol van Imogene. Haar stem is nog altijd even indrukwekkend. Ze heeft geen probleem om de verzamelde krachten van het orkest en het koor plat te zingen, zonder dat ze daarbij de kleur of de klank van haar stem geweld aandoet. Maar volume is niet alles en haar piano's zijn navenant stevig uit de kluiten gewassen... alles is relatief.

De belcanto-probleempjes die ze bij Norma had, heeft ze nog altijd. Trillers (een van mijn stokpaardjes) moeten we uiteraard niet verwachten. Op haar legato is weliswaar niets aan te merken, maar als ze snel staccato moet zingen, gaat ze de mist in. Het gevolg is dat snelle arpeggio's meer klinken als strompelende portamenti. Maar als het wat trager gaat, is er helemaal geen probleem... zoals bijvoorbeeld in het stretta van het duet met Ernesto - waar ze samen vocaliseren - loopt alles van een leien dakje. Maar deze minpunten zijn misschien een kleine prijs die we moeten betalen, maar het blijft spijtig.

Wat me echter wel op mijn zenuwen werkte, is haar "geacteer" tijdens haar waanzinsscene. Naast overacting, bestaat er nu ook zoiets als "over-emoting". Tijdens het orkestrale voorspel begint ze al op haar stoel te wriemelen van de waanzin... sommigen noemen dit misschien doorvoelde inleving, ik vond het belachelijk lachwekkend.

Haar tenorpartner was ook weer Zoran Todorovich als Gualtiero. Hij heeft wel geen klassieke belcantostem, maar hij deed het behoorlijk. Bij de premiere verleden week ging het wel allemaal wat stroef, alhoewel de recitatieven wel in orde waren. Maar het was misschien niet geheel onverwacht, aangezien voor het tweede bedrijf aangekondigd werd dat hij ziek was. Het einde van het tweede bedrijf heeft hij zelfs niet meer gehaald, waardoor ze zijn laatste aria moesten knippen.

Voor de tweede voorstelling, gisteren, was hij nog altijd niet hersteld. Maar ondertussen hadden ze een vervanger gevonden... ene Niclas Oettermann. En hij was ronduit afgrijselijk, maar vermoedelijk was er niet veel keuze. Hij heeft wel een grote stem, maar ze rammelt langs alle kanten. Hij zet consequent elke noot te laag aan en glijdt dan naar de juiste noot. Zijn laag register klinkt nog redelijk, maar hij zet zoveel druk op de rest van de stem dat hij ook een ongezond vibrato gekweekt heeft. Daar komt dan nog eens bij dat hij lispelt en de combinatie van dit alles maakt dat je na vijf minuten zeeziek bent. Ik kon dan ook de moed niet opbrengen om hem in het tweede bedrijf nog eens te moeten ondergaan.

Maar gelukkig was er ook nog een bariton, in dit geval Zeljko Lucic, voor Ernesto die toonde dat er toch iemand weet wat belcanto betekent. Zijn interventies waren de hoogtepunten van de avond, te beginnen met zijn aria "Si, vincemmo" volgend op het soldatenkoor... hoogst opwindende zangkunst. En het al eerder vermelde duet met Imogene was voor mij zelfs het meest meeslepende moment van de avond.

Publicatie: donderdag 11 maart 2004 om 19:31
Rubriek: Opera