Cosi fan tutte in München

Net zoals Lohengrin, ging dit seizoen ook een nieuwe productie van Cosi fan tutte in première in München, die met bijna dezelfde bezetting (met enkel een andere Don Alfonso) herhaald werd tijdens het festival. Het was een belachelijke productie, maar muzikaal wel hoogstaand met een prachtbezetting onder leiding van Vladimir Jurowski.

Ferrando, Guglielmo, Dorabella, Guglielmo (foto © W. Hoesl)

Die andere Don Alfonso was Johannes Martin Kränzle. Hij is nog altijd een fantastische zanger en acteur die zich volledig vereenzelvigt met de rol. Hij is een vocale kameleon die telkens weer andere kleuren vindt: cynisch tegenover de jongens, zoetgevooisd tegenover de meisjes, samenzweerderig met Despina, gewoonweg grandioos in de recitatieven. Ik keek er ook naar uit om Konstantin Krimmel, na al zijn prachtige liedrecitals, nu ook eens in opera te horen. Hij zingt een karaktervolle Guglielmo met een verleidelijke bariton... niet gespeend van de nodige humor in "Non siate ritrosi". Ik veronderstel dat het maar een kwestie van tijd is om hem in Don Giovanni te kunnen horen. Sebastian Kohlhepp werd met een allergische aandoening aangekondigd. Hij zou eigenlijk niet mogen zingen, maar begon toch aan de opera en heeft het tot de pauze uitgehouden. Tijdens het eerste bedrijf was er weinig aan te merken op zijn Ferrando, al was "Un aura amorosa" misschien wat teruggehouden. Hoe dan ook, na de pauze was zijn stem weg en werd hij vervangen door Jonas Hacker, die "toevallig" in huis was en de rol zong aan de rand van het podium terwijl Kohlhepp verder acteerde. Een degelijke prestatie.

De Amerikaanse Avery Amereau is een mooie ontdekking. Ze zingt Dorabella met warme en kleurrijke mezzo. Een passionele "Smanie implacabili" leek wel op een uitbarstende vulkaan. Louise Alder was ook een uitstekende Fiordiligi. Met haar ruime en glanzende sopraan zong ze een spectaculaire "Come scoglio" en een zo mogelijk nog indrukwekkendere "Per pietà" met perfecte stembeheersing. Het was tenslotte enigszins verrassend om Sandrine Piau te zien als Despina. Het is eindelijk nog eens een rol die in haar stem past, die ze met veel bravoure en expressiviteit vertolkte.

Zoals gezegd, kon de enscenering van Benedict Andrews me niet echt overtuigen. Het begint al met een geënsceneerde ouverture, waarin met schreeuwerige neon "La scuola degli amanti" aangekondigd wordt, en waarin we te weten komen dat Don Alfonso een SM-relatie heeft met Despina... zucht... ja, dat soort enscenering. De humor moet komen van smakeloosheid en platvloerse boertigheid met een rondslingerende dildo, een vuile matras die op het einde in brand gestoken wordt, schuttingstaal-graffiti, of een opblaaskasteel met erectiele disfunctie. Het decor van Magda Willi is een schoendoos-creatie: voor elke scène wordt een nieuw decor naar voor geschoven. De Albanezen, "vermomd" met een bloemetjeshemd en macho-zonnebril, ontmoeten de zusjes in hun garage waar een SUV - uiteraard een BMW - als centraal decorelement dient. Allemaal heel poëtisch en romantisch... Een productie om snel te vergeten, maar wel met zangers om te onthouden...

Publicatie: dinsdag 18 juli 2023 om 09:22
Rubriek: Opera