Il Grand' Inquisitor

Annabel Kennedy, Fleur Barron en Dominic Sedgwick in Oxford*

De jonge baritons van deze middag werden vanavond opgevold door twee jonge mezzo's en nog een derde bariton...

De "ster" van het avondrecital moest Dorothea Röschmann zijn. Maar haar rampzalig Oxford-recital van twee jaar geleden indachtig, was dat niet meteen iets om naar uit te kijken. Ik heb het toch twee Wolfliederen uitgehouden. Maar na de vocale alarmsirene, onmuzikaal gebrul en lelijke glissando's in Wolfs Erstes Liebeslied eines Mädchens was het kruisje van mijn browservenster snel gevonden...

Maar zoals elke avond was er ook een voorprogramma. Vanavond werd dat verzorgd door Annabel Kennedy en Ana Manastireanu.

Kennedy beschikt over een mooie, glanzende mezzo en zingt goed verstaanbaar Duits, weliswaar niet helemaal accentvrij. Na Korngolds Mond, so gehst du wieder auf als opwarming brachten ze Schumanns Gedichte der Königin Maria Stuart. Ze beschikt over de mogelijkheid om een subtiele traan in haar stem te leggen, zodat het Abschied von Frankreich meteen aangrijpt. In het gebed Nach der Geburt ihres Sohnes lijk je te voelen dat ze hoopt dat haar zoon niet hetzelfde lot beschoren zal zijn als dat van de zoon van de Maria tot wie ze bidt. In een snelle uitvoering van An die Königin Elisabeth is ze een opstandig Mary Stuart, maar weet ze weer te ontroeren met Abschied von der Welt. Het mooie Gebet rondt de cyclus op innige wijze af... voor de Duitse orkaan zou losbarsten.

Het laatavondrecital begon in volledige duisternis als pianiste Natalie Burch het eerste deeltje van Saties "Avant-dernieres Pensées" begon te spelen... het tweede deel zou later halverwege volgens als intermezzo en het derde als epiloog van de avond. Fleur Barron - ook nog in halfdonker - zong het eerste lied Brief Encounter van One Life Stand. Cheryl Frances-Hoad componeerde deze cyclus op teksten van Sophie Hannah als een modernere versie van "Frauenliebe und -Leben".

De acht liederen werden uitgespreid over het volledige recital maar afgewisseld met liederen die gezongen werden door de bariton Dominic Sedgwick, als een soort mannelijke respons. Na de korte ontmoeting in het eerste lied, zingt hij bijvoorbeeld It was a lover and his lass in de versie van Madeline Dring. Dat geeft soms grappige confrontaties... bijvoorbeeld als Barron in Tide to Land zich voorhoudt "not to invest beyond this one night stand", wordt dit gevolgd door Finzi's When I set out for Lyonnesse en hij terugkeert "from Lyonnesse with magic in my eyes".

Net zoals bij Chamisso vindt hier ook een geboorte plaats met het humoristische Ante-Natal en het reflecterende The Shadow Tree, gevolgd door Brittens The Nurse's Song. Met Rubbish at Adultery neemt de relatie een bocht. Tijdens In the chill dooft het licht terug, Sondheims Losing My Mind en het laatste lied The Cycle zorgt voor een hartverscheurend slot.

Het is een interessante cyclus, die gerust wat vaker opgevoerd zou mogen worden. Zeker met een fantastische zangeres als Fleur Barron die ook in deze cyclus een overdaad aan emoties en kleuren ten toon spreidt.

Publicatie: vrijdag 15 oktober 2021 om 00:18
Rubriek: Liedrecital