Mark Padmore in de Munt

Precies tien jaar geleden maakte ik het debuut van Mark Padmore als liedzanger mee in deSingel. Hij zong toen een redelijke - zij het weinig boeiende - Die schöne Müllerin. Vandaag maakte ik, wat mij betreft, het einde van zijn carrière als liedzanger mee met een desastreus liedrecital in de Munt.

Ik kan niet zeggen dat ik met hoge verwachtingen naar de Munt vertrokken was. Vorig jaar heb ik nog zijn Winterreise moeten doorstaan, een vertolking die zonder twijfel in mijn top-drie van meest rampzalige Winterreises thuishoort. In het programma waarmee hij momenteel rondtourt, staat de poëzie van Heinrich Heine centraal met uiteraard een flinke dosis Schumann. Hij begon met diens Heine-Liederkreis en even had ik de hoop dat hij de nachtmerrie van Winterreise kon doen vergeten. Maar halverwege Ich wandelte unter den Bäumen, besliste hij om zonder enige aanleiding "... ins Herz" in falset te zingen.

Op zich kan ik wel met een falsettoon leven, maar als hij bijna alle noten vanaf ongeveer een hoge sol zo zingt en dan ook nog eens verschillende onsamenhangende registers blijkt te hebben, dan wordt het ondraaglijk. Vanaf dan is het een constante strijd met zijn "techniek", waarbij je letterlijk van zijn gezicht kan aflezen wat hij allemaal moet doen om een noot gezongen te krijgen. Het helpt allemaal niet om te kunnen genieten van Schumanns liederen.

In Schöne Wiege meiner Leiden wordt de parallel getrokken tussen een wieg en het graf. Het is een lied dat aanvankelijk met mooi legato gezongen moet worden om die nodige rust uit te stralen. Dat "legato" is redelijk in orde, maar dat "mooi" is ver te zoeken. Daarenboven zingt hij ook nog eens verschillende noten die ik nog nooit in dit lied gehoord heb. Het zou natuurlijk kunnen dat hij een of andere alternatieve versie gevonden heeft, maar in mijn partituur vond ik in alle geval geen ossia's terug.

Snel en luid zingen is vaak een oplossing voor liedzangers met een dubieuze techniek, dus verwachtte ik half-en-half een redelijke Warte, warte wilder Schiffsmann. Maar zijn forte is afgrijselijk lelijk en wordt volkelig gebruld. Als "kers" op de taart vermorzelt hij de hoge slotnoot met "... Flamm und Tod".

Het enige wat nog redelijk genietbaar was, was het pianospel van Kristian Bezuidenhout. Hij bespeelde een Erard-piano waarmee hij mooie effecten kon creëren, zoals een sfeervolle en mysterieuze begeleiding van Berg' und Burgen schau'n herunter.

Naar verluidt, zouden ze na de pauze nog Dichterliebe uitvoeren. Wie het ook allemaal eens wil meemaken, moet op 18 januari afstemmen op klara... maar het komt waarschijnlijk nooit meer goed tussen mij en Britse lied-tenors.

Publicatie: maandag 10 januari 2011 om 22:49
Rubriek: Liedrecital