Die lustigen Weiber von Windsor in Luik
Buiten het Duitstalig taalgebied wordt Nicolai's Die lustigen Weiber von Windsor nauwelijks uitgevoerd. Het is dan ook mooi dat de Waalse Opéra deze "andere" Falstaff op haar programma gezet heeft in een nieuwe productie van David Hermann én met verschillende Belgische zangers in hoofdrollen.
Die lustigen Weiber von Windsor is sterk gelijklopend met Verdi's Falstaff, maar er zijn ook een paar verschillen. Zo is Falstaff iets minder belangrijk dan de lustige vrouwtjes Frau Fluth en Reich (respectievelijk Alice Ford en Meg Page bij Verdi). Er is geen Quickly, Falstaff heeft ook geen knechten Bardolfo en Pistola, maar Anna Reich (Nannetta) heeft wel drie aanbidders.
David Hermann is bij ons vooral bekend van zijn enscenering van Die Zauberflöte in de Vlaamse Opera. Alhoewel ik die productie helemaal niet slecht vond, heb ik wel meer bedenkingen bij zijn aanpak van Die lustigen Weiber.
Als je begint met alle dialogen te schrappen, dan krijg je onvermijdelijk een onsamenhangend verhaal. Hij probeert dit op te lossen door een spreekrol voor een psychiater in te voeren. Die geeft, in het Frans, commentaar op de relatie van Frau en Herr Fluth. Falstaff is in deze productie dan ook geen ridder, maar eerder de verpersoonlijking van de fantasieën van de dames Fluth en Reich en de jaloezie van Herr Fluth. Op die manier ontstaat een verhaal dat weinig met de opera te maken heeft en dat uiteraard allerlei inconsistenties met de tekst creëert. De liefdesgeschiedenis tussen Anna en Fenton past niet in dit concept en lijkt dan eerder een bijkomstigheid.
Muzikaal is het wel een goede voorstelling met een degelijke tot goede bezetting.
Aangezien de "Weiber" belangrijker zijn dan Falstaff, is het Frau Fluth die de eigenlijke hoofdrol heeft. Anneke Luyten was een paar jaar geleden nog lid van het Jong Ensemble van de Vlaamse Opera, waar ze een aantal rollen gezongen heeft. Maar geen enkele daarvan had de omvang van Frau Fluth. Met dit roldebuut bewijst ze dat ze probleemloos een dergelijke rol kan dragen. Na een wat kortademige start, zingt ze Frau Fluth met een grote lyrische sopraan. Haar coloraturen zijn goed en ze heeft zelfs een mooie triller. Haar grote aria zingt ze op de sofa bij de psychiater vol doorleefde expressie.
Werner Van Mechelen is één van de weinige Belgische zangers die in onze operahuizen wél grote rollen te zingen krijgt. Het hoeft niet altijd Alberich, Amfortas of zelfs Ford te zijn, een komische rol als Herr Fluth ligt hem evenzeer... alhoewel er in deze productie relatief weinig komische elementen overblijven. Heel zijn scène met Falstaff als "Herr Bach" is een diepgravende sessie bij de psychiater, waardoor het soms meer op een herhaling van zijn Wozzeck lijkt.
Die sessie begint al met Falstaffs "Als Büblein klein" achter de gordijnen van het centrale bed. Franz Hawlata overtuigt vooral met zijn mooie ronkende lage noten. Sabina Willeit had wat opwarming nodig als Frau Reich, maar ontpopt zich tot een mooie egale mezzo. Sophie Junker stelde enigszins teleur als Anna Reich met een scherpe neuzelende klank. Davide Giusti was een stralende Fenton, al werd zijn serenade "Horch, die Lerche singt im Hain" nodeloos opgevrolijkt door ongein van de twee andere aanbidders van Anna.
Publicatie: woensdag 4 februari 2015 om 10:46
Rubriek: Opera