Il Grand' Inquisitor

IMKEB 2004 - Halve finale, dag 5

We zijn aanbeland bij de voorlaatste dag van de halve finale, en nog 12 kandidaten te gaan... te beginnen met twee sopranen en iets baritonachtigs...

De Canadese sopraan was de tweede kandidaat die "Verklärter Herbst" zonder partituur zong, kwestie van toch met iets indruk te maken. Haar Franse en Duitse dictie laat veel te wensen over, af en toe valt er een valse noot te noteren en in de hoogte klinkt ze metaalachtig. Ze zong uiteraard ook "Ach, ich fühl's" wat qua interpretatie wel in orde was. Om een of andere reden zong ze ook "Una voce poco fà"... misschien om haar veelzijdigheid te tonen ? Het is niet alsof er een tekort aan virtuoze aria's is in het sopraanrepertoire, dat ze moet gaan grasduinen bij de mezzo's. Als ze dan ook nog de lage noten voor die aria zou hebben, zou het nog te begrijpen zijn... maar dat was dus niet het geval.

De Poolse Iwona Sobotka had aanvankelijk wat tijd nodig om opgewarmd te geraken en dan gebruikte ze iets teveel niet-gesteunde parlandotechnieken. Maar eenmaal door haar eerste werken heen, kwam er een mooie sopraanstem te voorschijn met ook een heel mooie dictie, zowel in het Frans als in het Duits. Haar interpretatie van "Ach, ich fühl's" sloeg al een stuk beter aan dan die van de Canadese... al is het maar omdat ze tenminste te verstaan was. Haar slotaria - Manons Cours-la-Reine-scene - was heel indrukwekkend... ook stilistisch zat alles op zijn plaats. Daarenboven had ze ook het grote voordeel van de uitstekende Inge Spinette aan de piano te hebben.

De Syrische bariton Nabil Suliman is meer de spreekwoordelijke bas-bariton... die geen bas, noch bariton is. Hij heeft wel een heel expressief gezicht, maar hij produceert geen mooie, goed klinkende klank... wat vooral opviel in een Mozartaria als "Un bacio di mano".

Op de avondsessie hoorden we twee mezzo's en een sopraan:

De Engelse sopraan heeft een grote, indrukwekkende stem die wat hard klinkt in de hoogte. Zij zingt "Verklärter Herbst" ook zonder partituur, maar heeft in alle talen een afgrijselijke dictie... zelfs in haar eigen Engels. In een grotere zaal komt haar stem misschien tot haar recht, maar ik denk niet dat we dat volgende week zullen meemaken.

Lien Haegeman heeft een dramatisch gekleurde mezzostem, die ze efficiënt inzet voor Verdi en waarmee ze ook ontroert met de aria van Gounods Sapho. Anderzijds leent haar stem zich evengoed om de spanningsboog van "Von ewiger Liebe" op te bouwen. Nadien veranderde ze totaal van kleur voor twee van de drie "Chansons de Bilitis". Maar met Mozart weet ze geen blijf... Dorabella's aria gaat dan ook compleet de mist in.

Diana Axentii heeft een veel rondere en lyrischere mezzo dan Haegeman en ligt daardoor ook beter in het oor. Ze begon met een lange scene van Varvara uit de mij onbekende opera Ne tolko liubov van de even onbekende Rodion Shchedrin. Ik heb geen flauw idee waar het over ging, maar ze trok een hele batterij emoties, kleuren en klanken open. Ze had meteen het publiek op haar hand... ook omdat ze zo'n ongekunstelde, eenvoudige stijl heeft - al mag ze iets minder met haar armen zwaaien - en er tegelijkertijd nog schattig uitziet ook. Het lied "Lob des Leidens" van Strauss was dan weer het ander uiterste... een uiterste waar ze beter wegblijft. Maar haar aria van Charlotte (uit Werther) is haar op het lijf geschreven. Zij kreeg ook Dorabella's "Smanie implacabili" te zingen. Door het contrast met Lien Haegeman was het meteen duidelijk hoe het wel moet. Spijtig dat ze de blunder maakte om te eindigen met "O, don fatale"; voor Eboli is het nog wat te vroeg.

Publicatie: dinsdag 4 mei 2004 om 23:30
Rubriek: Concert