Bejun Mehta in het Parktheater

Eerder dit jaar ondernam Philippe Jaroussky een faliekant afgelopen poging om een liedrecital te zingen. Met Bejun Mehta probeert de Munt een andere contratenor als liedzanger te verkopen... met iets meer succes. Julius Drake was de pianist.

Voor de gelegenheid ging het recital door in het Parktheater, vermoedelijk omdat het Iphigenie-decor niet geschikt is om er een piano met zanger in neer te poten. Het Parktheater is een mini-versie van de Munt. De zaal is qua grootte perfect voor liedrecitals, als de zetels tenminste ook niet in een mini-uitvoering zouden zijn, waardoor de iets langere luisteraar zich in zeven bochten moet wringen. Gelukkig kon ik verhuizen naar een lege loge zodat mijn benen toch een minimum aan ruimte hadden.

Maar terug naar Bejun Mehta... een vergelijking met Jaroussky is onvermijdelijk.

Met een hoofdzakelijk Engels programma, dat heel het spectrum van Henry Purcell tot Ralph Vaughan Williams bestreek, snijdt hij een repertoire aan dat, naar mijn gevoel, beter past bij zijn stemtype. In de Purcell-liederen laat hij meteen mooie dingen horen met onder andere Since from my dear Astrea's sight. Voor Evening Hymn leek zijn stem nog niet helemaal op snelheid te zijn.

Haydns Fidelity werd bulderend ingezet door de piano van Julius Drake, maar Bejun Mehta bood goed weerwerk. En dat is een van de belangrijkste verschillen met Jaroussky. Daar waar de Franse contratenor vooral een angeliek maar eentonig geluid laat horen, beschikt de Amerikaanse contratenor over veel meer mogelijkheden. Zijn stem is niet echt mooi te noemen, maar wel expressief en hij gebruikt zelfs vibrato... bij momenten zo veel vibrato, dat het ongecontroleerd lijkt. Het vraagt enige moed om de Keats-ballade La Belle Dame sans Merci, op muziek gezet door Charles Villiers Stanford, op het programma te zetten. Maar Mehta slaagt erin om deze lange ballade heel de tijd boeiend te houden.

De enige ongelukkige keuze van de avond was om tussen al die Engelse liederen ook Beethovens liedcyclus An die ferne Geliebte te plaatsen. Hij durft de partituur niet los te laten om vrijer met de tekst om te gaan. Het meest opvallend is Leichte Segler in den Höhen. Beethoven heeft wel een huppelend ritme gecomponeerd met rustjes tussen elk woord, maar dat betekent nog niet dat dit zo letterlijk genomen moet worden. Door met een strak staccato te zingen, verdwijnt heel de lijn uit de tekst. Als je naar een opname van iemand als Dietrich Fischer-Dieskau luistert, hoor je hoe het ook kan.

Tenslotte moet ik ook een gunstige evolutie in de saga van de programmaboekjes melden. Ik weet niet of mijn tirades tot bij de Muntdirectie geraakt zijn, maar feit is dat ze voor dit recital wél het volledig programma vooraf aangekondigd hebben op de Munt-website. Daarenboven hebben ze daar zelfs een PDF ter beschikking gesteld met alle liedteksten. Hopelijk is deze beslissing een blijver !

Publicatie: dinsdag 15 december 2009 om 20:01
Rubriek: Liedrecital