La traviata in Wenen

La traviata is een opera die traditioneel niet met de Wiener Volksoper geassocieerd wordt, maar deze productie van wijlen Hans Gratzer gaat toch al mee sinds 2001...

Germont, Violetta (foto © Barbara Pálffy)

In het begin van de eeuw werd deze productie nog uitgejouwd, maar zoveel jaren later is het eerder een normale, tijdloze enscenering. Het podium bestaat uit een rond draaiplateau met in het midden een afdalende trap waarlangs koor en solisten kunnen opkomen en afgaan. Daarrond hangt een doorzichtig gordijn, zoals dat in die tijd in de mode was.

Gratzer legt in zijn enscenering de nadruk op het feit dat Violetta ziek is. Al tijdens de "Preludio" ligt ze rechtsvooraan op een zetelbed ziek te wezen. Tijdens het feest van het eerste bedrijf verdwijnt ze even via de centrale trap naar beneden en komt terug... gekleed als een pierrot. Uiteraard zal ze op het einde ook op deze zetel sterven... een kindje laat op dat moment een grote ballon los alsof haar ziel wegzweeft. Kortom, een degelijke en stijlvolle productie zonder gekke dingen.

Er werd ook behoorlijk goed gezongen onder leiding van dirigent Tobias Wögerer. Rebecca Nelsen zingt Violetta met een harde sopraan, waardoor ze me wel op geen enkel moment kan ontroeren, zelfs niet met "Dite alla giovine" of "Addio, del passato". Aanvankelijk verlopen de coloraturen nog wat stroef, maar ze zitten goed tegen ze aan "Sempre libera" begint. Anderzijds is haar laagte nog te zwak om te kunnen overtuigen tijdens de dramatische confrontatie met Alfredo in het tweede bedrijf.

David Kerber is een goede Alfredo. Hij zingt een melancholische "Un dì felice, eterea" en een passionele "De' miei bollenti spiriti", bekroond met een extra topnoot op het einde van de cabaletta "Oh mio rimorso". Alexandre Beuchat zingt tenslotte Germont met het heerlijke timbre van een Verdi-bariton en een goed legato in "Di Provenza il mar".

Publicatie: zaterdag 22 november 2025 om 09:25
Rubriek: Opera