Un avvertimento ai gelosi in Bad Wildbad

Het Rossini-festival in Bad Wildbad opende dit jaar voor mij met een curiositeit... de "farsa giocosa" Un avvertimento ai gelosi.

Berto, Sandrina

Deze eenakter is van de hand van Manuel García, de beroemde tenor die in verschillende Rossini-opera's schitterde - hij was bijvoorbeeld de eerste Barbiere-Almaviva - maar die ook bekend was als zangpedagoog en als vader van onder andere Malibran en Pauline Viardot. Hij componeerde echter ook opera's voor zijn zangstudenten. Un avvertimento ai gelosi is er daar één van en het gaf zijn studenten de gelegenheid om aria's, duetten en ensembles in verschillende samenstellingen in te oefenen.

Het libretto van Giuseppe Foppa, die ook libretti voor Rossini geschreven heeft, is er een van dertien in een dozijn. Sandrina is getrouwd met de oude en jaloerse Berto. Sandrina wil hem een lesje leren om hem van zijn jaloezie af te helpen. Een graaf, die verloofd is met Ernesta, en zijn klerk laten zich gemakkelijk verleiden. Met de hulp van de tuinier Menico komt uiteindelijk alles goed: Berto ziet in dat hij niet jaloers moet zijn, en Ernesta kan met haar graaf trouwen.

De festival-intendant Jochen Schönleber is zoals gewoonlijk de regisseur. Op het kleine podium van het Kurtheater staat de piano, met Mattia Torriglia als pianist, centraal opgesteld voor de ouverture... weliswaar achter een stapel kartonnen dozen, die daar door Menico worden neergezet. Het kleine rolletje van Menico wordt zo scenisch wat aangedikt door hem de regisseur van het gebeuren te maken. Hij zal zelfs op een bepaald moment het kwartet "Sappi che vivo amante" onderbreken om het te herstarten met zichzelf als dirigent. Voor de rest worden met beperkte middelen - een kast langs waar zangers opkomen en terug verdwijnen, een paar krukjes en een poort tot het paleis - de eenakter vormgegeven.

De rollen waren bezet met jonge zangers. De helft van hen komt uit de Akademie BelCanto waar ze master classes over belcanto kunnen volgen. Martina Saviano zingt Sandrina met een mooie sopraan, haar coloraturen gaan goed, maar haar hoogte is soms kleurloos. Eleonora Marras was een wisselvallige Ernesta in haar aria "Chi serba nel petto". Ze heeft een overdonderende mezzo, die in de laagte wel een mooie altklank heeft maar minder goed is in de hoogte. Ernesto de Nittis was als Don Fabio de zwakke schakel in de bezetting. Zijn bariton klinkt soms goed, maar hij gaat de mist in tijdens zijn Apollo-aria.

Willingerd Giménez zong Berto met een degelijke bariton, al vond ik hem niet altijd even boeiend in zijn cavatina "E una cosa da scioccone". Ik was wel meer tevreden over de twee tenors. Samuele Di Leo zong de graaf met een homogene en aangename tenor. En in zijn beperkte interventies liet ook Davide Zaccherini zich opmerken als een uitstekende Menico.

Publicatie: maandag 21 juli 2025 om 09:16
Rubriek: Opera