David Butt Philip in Wigmore Hall

Gisterenavond hoorde ik nog een tweede recital in Wigmore Hall, met de mij onbekende tenor David Butt Philip en de pianist James Baillieu.

(foto © Andrew Staples)

Hun programma begon en eindigde met een sonettencyclus, die toevallig ooit gecreëerd waren in Wigmore Hall. Aan het begin van de avond waren dat sonetten van Dante Rosetti met The House of Life uit 1903, en het recital eindigde met The Holy Sonnets of John Donne die in 1945 met Britten en Peter Pears hier voor het eerst te horen waren. De twee cycli konden niet verder uit elkaar liggen, lyrisch tegenover dramatisch. Ook de uitvoeringskwaliteit lag ver uit elkaar.

Naar eigen zeggen was het een grotendeels nieuw programma voor David Butt Philip. Dat verklaarde waarom hij vaak met zijn ogen in de partituur zat, en dat zeker de Vaughan Williams nog niet goed in zijn stem zat. We zijn amper twee versen ver in het eerste lied Love-sight of hij schakelt al over op een overdonderend opera-forte... dat niet mooi is, waardoor de tekst onverstaanbaar wordt en waardoor in de hoogte een breed vibrato optreedt. Hij lijkt meer geïnteresseerd in vocalisering dan in een doordachte tekstbeleving, al zingt hij wel een mooie Silent Noon.

Bij Britten stond er een schijnbaar andere zanger op het podium, die nu wel zijn forte onder controle had. In Oh my black Soule! horen we meteen het dramatisch gewicht van het lied met een virtuoos hamerende Baillieu. Een snelle en turbulente Batter my heart vormde een mooi contrast met Oh might those sighes and teares. Since she whom I loved krijgt een mooie lyriek mee als opvallend contrast met een apocalyptische uitvoering van At the round earth's imagined corners... "Teach me how to repent, for that's as good as if Thou hadst seal'd my pardon with Thy blood". Even naar adem happen om een indrukwekkende Death, be not proud te doorstaan tot "Death, thou shalt die".

Tussen deze twee Engelstalige cycli, voegde hij Duitse liederen toe, die meer in zijn dagdagelijkse operawerk passen... hij heeft rollen als Florestan, Erik of Lohengrin in zijn repertoire. De drie liederen van Alma Mahler waren in hetzelfde bedje ziek als de Rosetti-sonetten. Maar de Wesendonck-Lieder na de pauze waren met voorsprong het hoogtepunt van de avond. Een vocaal beheerste Der Engel leidde tot een mooie uitvoering. Im Treibhaus was zowaar ontroerend mooi en na Träume bleef het publiek zelfs opvallend lang stil voordat het applaus losbarstte. Voor het enige bisnummer, bleven ze bij Britten en zijn volksliedbewerking O waly, waly.

Publicatie: maandag 16 juni 2025 om 16:39
Rubriek: Liedrecital