Lohengrin in München

Dit seizoen ging een nieuwe productie van Lohengrin in München in première. Deze werd gisteren herhaald tijdens het Beiers Operafestival.

Lohengrin, Elsa (foto © W. Hoesl)

De regisseur Kornél Mundruczó, onder andere bekend van De zaak Makropoulos bij de Vlaamse Opera, heeft een mooie en duidelijke enscenering gecreëerd. In een wit decor van Monika Pormale ontmoeten we een gemeenschap, waarin iedereen ongeveer in dezelfde witachtige kostuums gekleed is (kostuums van Anna Axer Fijalkowska). Ook Lohengrin zelf lijkt uit deze gemeenschap te komen (geen zwaan te bekennen in deze productie), als hij aangeduid wordt om Elsa te verdedigen tegen de aanklacht van Telramund.

Elsa is - letterlijk - het zwarte schaap van de gemeenschap. Ze is een puberend meisje, verrassend gekleed in zwart, die zelfs een jointje rookt in het tweede bedrijf vlak voor "Euch Lüften, die mein Klagen". Pas na haar huwelijk met Lohengrin wordt ze deel van de gemeenschap en draagt ze ook een wit kostuum vanaf het derde bedrijf. Haar dialoog met Lohengrin waarin ze zijn naam vraagt, speelt zich af in aanwezigheid van het koor. Nadat het koor Telramund doodgestenigd heeft, zakt er ook een gigantische zwarte rotsblok naar beneden tijdens "In fernem Land", terwijl Elsa als de kleine zeemeermin op een andere rots zit. Het einde van de gemeenschap lijkt nabij... tot Gottfried in stralend licht verschijnt.

François-Xavier Roth leidde een uitstekende bezetting, aangevoerd door dé Lohengrin van de laatste decennia. In vergelijking met toen ik Klaus Florian Vogt de eerste keer de rol hoorde zingen - bijna twintig jaar geleden in Keulen - lijkt zijn stem nauwelijks veranderd te zijn. Hij ontroert nog meteen met zijn slanke en heldere stem bij het afscheid van de zwaan. Af en toe zijn er wel adempauzes die zijn legato verstoren, maar dat doet nauwelijks afbreuk aan de natuurlijkheid en soevereiniteit waarmee hij de rol zingt. Mooie pianozang, die perfect in de grote zaal van het Nationaltheater geprojecteerd wordt, is de kers op de taart van "In fernem Land".

Johanni van Oostrum was een interessante Elsa. Haar kleine gestalte doet haar goed passen in het concept van de regisseur, maar ook haar stem beschikt over alles wat nodig is voor Elsa... met bijvoorbeeld een mooi gevarieerde "Einsam in trüben Tagen", eindigend met een zelfverzekerde "er soll mein Streiter sein". Anja Kampe is de afgelopen jaren geëvolueerd naar het Hochdramatische vak, ondertussen zitten zelfs de Brünnhildes in haar repertoire. Dat neemt niet weg dat ze de rol van Ortud toch nog vrij lyrisch benadert, eigenlijk best wel mooi gezongen zonder hysterisch gedoe. Zelfs haar "Entweihte Götter" voelen kleinschalig aan. Ik heb zo toch mijn twijfels of haar rolkeuzes de goede kant uitgaan.

Ondertussen is Johan Reuter een degelijke Telramund die zich in zelfbeklag wentelt tijdens "Erhebe dich, Genossin meiner Schmach". Egils Silins is een luxebezetting voor de Heerrufer. Mika Kares is tenslotte een schitterende König Heinrich, met een warme pracht-bas die overweldigend de zaal inrolt, en tevens - samen met Vogt - de zanger met de mooiste dictie van de avond.

Publicatie: maandag 17 juli 2023 om 09:06
Rubriek: Opera