Werther in Duisburg
Werther begint en eindigt met "Noël, Noël, Noël, ..." en het is dan ook - na La bohème - één van de voor de hand liggende opera's om tijdens de kerstperiode te vertonen. Gisteren hernam de Rheinoper in Duisburg de productie van Joan Anton Rechi, die eerder dit jaar in Düsseldorf in première ging.
foto's © Matthias Jung
De voorstelling begon meteen met een aankondiging. Andrej Dunaev, die Werther zou zingen, was ziek. Maar gelukkig hadden ze nog een andere Werther in de buurt. Abdellah Lasri werd opgehaald in Essen, waardoor ik het genoegen had om hem twee dagen na elkaar Werther te horen zingen. Hij had daarenboven een hele dag de enscenering ingestudeerd, zodat hij meteen in kostuum meespeelde. Hij deed dat met verve alsof hij deze productie al weken zong.
Werther is niet echt een lichte rol, en het is dan ook te begrijpen dat hij iets behoedzamer aan "O nature pleine de grâce" begon. Hij gebruikte ook opvallend meer een mooie voix mixte, wat op zich geen slechte zaak is. En ook nu zong hij weer een stralend Ossian-lied en een emotioneel verwoestende sterfscène. Zijn interpretatie had hij ook iets aangepast aan het concept van de regisseur, die vooral in de aggressieve relatie met Albert tot uiting komt.
De Albert van dienst was ook een invaller, maar hiervoor konden ze terugvallen op Laimonas Pautienius, die de rol al gezongen had tijdens de reeks in Düsseldorf. Dat was een minder geslaagde keuze met een stijlloze vertolking en slecht projecterende bariton.
In vergelijking met de voorstelling in Essen waren de twee vrouwenrollen uitstekend bezet met Sarah Ferede als Charlotte en Elena Sancho Pereg als Sophie. Hun Franse uitspraak is niet helemaal perfect, maar meer dan voldoende verstaanbaar. Elena Sancho Pereg is de levenslustige en sprankelende Sophie zoals het hoort. Maar het is vooral Sarah Ferede die me tot tranen toe wist te ontroeren met een doorleefde "Va, laisse couler mes larmes".
De regisseur Joan Anton Rechi had het idee om de voorstelling te beginnen met de zelfmoord van Werther, gespeeld door een dubbel. Op zich is dat niet echt origineel en het biedt wel een paar mogelijkheden. Zo bevriest hij regelmatig de scène zodat Werther dan als het ware commentaar geeft of de tijd even laat stil staan om zijn gedachten te vertolken.
Het probleem is echter dat dit idee niet consequent doorgetrokken wordt, ook die schaduw van Werther had misschien beter gebruikt kunnen worden. Het enige wat gekke idee was om een telefonische sterfscène te bedenken. Even dacht ik dat we bij Poulenc waren...
Publicatie: maandag 29 december 2014 om 10:58
Rubriek: Opera