Otello in de Munt

De afgelopen week heeft de Munt drie concertante uitvoeringen gegeven van Otello, ossia il moro di Venezia (weliswaar met een aantal gecoupeerde scènes). Een huppelende Evelino Pidò stond voor het Muntorkest en -koor en dirigeerde een gedreven uitvoering van Rossini's opera.

Deze Otello heeft weinig uitstaans met het meesterwerk dat Verdi een paar tientallen jaren later zou componeren. Desdemona is bijvoorbeeld nog niet getrouwd met Otello, maar wordt door haar vader Elmiro uitgehuwelijkt aan Rodrigo. Vooral omwille van onverholen rascistische redenen ziet hij het niet zitten dat ze met een moor zou trouwen. In het laatste - en muzikaal tevens sterkste - bedrijf vermoordt Otello wel Desdemona en zichzelf.

in 1994 was een scenische Otello te zien in de Munt

In de twee eerste bedrijven krijgen we typische Rossini-muziek, waarvan bepaalde melodieën herkenbaar zijn uit andere opera's. Met de ouverture en het openingskoor waande ik me bij La cenerentola en verwachtte dat Dandini elk moment zou komen binnenwandelen. Maar wat deze Otello uitzonderlijk maakt, is de bezetting. Er moet indertijd iets in het Napolitaans water gezeten hebben... want Rossini heeft zomaar eventjes een half dozijn tenors voorzien, waarvan drie toch wel behoorlijk belangrijke rollen zijn.

Het tenorfeest situeert zich vooral in het tweede bedrijf. Na een korte scène tussen Desdemona en Rodrigo, zingt Rodrigo de bekendste aria van de opera, "Ah, come mai non senti". De Russische tenor Dmitry Korchak rijgt de hoge do's (of daaromtrent) adembenemend aan elkaar. Ze zijn net iets minder vlot dan bijvoorbeeld bij Florez, maar hij beweegt even gemakkelijk door de coloraturen met zijn iets lyrischere stem. Daarna volgt een partijtje vocaal armworstelen tussen Otello en Jago, gevolgd door de confrontatie tussen Otello en Rodrigo met een paar interventies van Desdemona. Dario Schmunck probeert zich sterk te houden, maar wordt vocaal weggeblazen door Otello.

Die Otello is Gregory Kunde. Het is één van zijn paraderollen, die hij onder andere ook al in Pesaro gezongen heeft (en die hij volgens zijn website ook in de Vlaamse Opera gaat zingen in 2014). Zijn vertrouwdheid met de partij maakt dat hij nauwelijks oog heeft voor zijn partituur maar wel voor zijn collega-zangers. Hij heeft een donkere tenor met de robuustheid van een spinto, maar ook met een betrouwbare hoogte die hij zowel licht als krachtig kan aanzetten. Er hangt wel een constante zweem van heesheid over zijn stem, maar het blijft een indrukwekkende prestatie.

In het derde bedrijf heeft Otello weliswaar een monoloog waarin Gregory Kunde al zijn expressieve mogelijkheden moet bovenhalen, maar het is eigenlijk het Desdemona-bedrijf met vooral haar scène rond "Assisa a piè d'un salice". Anna Caterina Antonacci gaf een doorleefde vertolking met ruime stem, die enkel in de hoogte lichtjes haperde.

Publicatie: vrijdag 4 mei 2012 om 19:17
Rubriek: Opera